ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:ΜΑΡΙΛΙΖΑ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ
Ο Κωνσταντίνος θαλασσοχώρης είναι ένας μουσικός θεόφραστος της αγάπης, του έρωτα που μετουσιώνει τα συναισθηματά του σε μουσική και αφήνει κληρονομιά στο σύγχρονο ελληνικό ρεπερτόριο.
Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων Κωνσταντίνε για την συνάντησή μας.
~ Κι εγώ σ’ ευχαριστώ πολύ και για την πρόσκληση
Τί αποτελεί για εσένα πηγή έμπνευσης;
~ Τις πηγές εμπνεύσεως τις ψάχνω παντού και προσπαθώ να είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω και τις τυχαίες, μέσα από την καθημερινότητα, τα όνειρα, την μνήμη, τις συζητήσεις, το διάβασμα, τις ίδιες τις νότες που απρόσκλητες μπορεί να ξεπηδήσουν από την κιθάρα ή το πιάνο. Είναι φορές που νιώθω σαν «επιθεωρητής» σε ταινία, που με τον μεγεθυντικό του φακό και το ανεπτυγμένο του ένστικτο, ερευνά για στοιχεία εκεί που οι άλλοι τα προσπερνούν ως ασήμαντα, ανόητα και άχρηστα, ή τους είναι αόρατα. Αυτή νομίζω είναι και η εργασία του καλλιτέχνη… να βρίσκει ή να δίνει νόημα στα σκιερά και παραμελημένα τοπία. Ίσως εκεί περιμένουν “υπομονετικά” να ανακαλυφθούν τα πιο ουσιαστικά και δυνατά κύτταρα μιας επόμενης γραφής.
Ένα παράδειγμα αυτών που λέω, είναι και το 2’. Να αποκαλύψω λοιπόν, πως η ιστορία του τραγουδιού ξεκινάει το 2004, μέσα από φράση που άκουσα από μία μουσική μου ακόλουθο στα καμαρίνια του μαγαζιού που εμφανιζόμουν τότε στην Θεσσαλονίκη. Ερχόταν πολύς κόσμος, όμως η αγνότητα ενός 16χρονου κοριτσιού που αποκάλυπτε πως νόμισε ότι ένιωσε την παρουσία μου στον ύπνο του, χωρίς να δύναται να με γνωρίζει επί προσωπικού, νιώθοντας ότι μπορεί να ήταν το άρωμά μου εκείνο που την ξύπνησε, με συγκίνησε και έμεινε στην μνήμη μου. Η φράση ήταν «κι αν ήταν αυτό που ένιωσα το άρωμά σου, ίσως να έζησα κι εγώ λίγο κοντά σου».
Σου αρέσει η μοναχικότητα στην σκηνή;
~ Η μοναχικότητα, είναι σύμμαχός μου γενικά. Δεν την φοβάμαι, την επιδιώκω. Η μοναξιά από την άλλη δεν μου αρέσει καθόλου. Η μοναχικότητα είναι επιλογή. Η μοναξιά είναι κατάσταση. Αυτή είναι και η διαφορά τους.Τοποθετώντας με λοιπόν ξεχωριστά μέσα σε κάθε μία από τις δύο έννοιες, στην μοναχικότητα, αντιλαμβάνομαι έντονα και καθαρά το κάθε τι και αντιθέτως στην μοναξιά, αποσυντονίζομαι, χάνομαι και αδυνατώ να αυτοσυγκεντρωθώ.
Το 2015 ερμήνευσες σε επανεκτέλεση το «Σημαδεμένος απ’ την αγάπη» σε μουσική του Μεγάλου μας Μίκη Θεοδωράκη και ποίηση του Μιχάλη Γκανά. Μίλησέ μας γι’ αυτή την συνεργασία.
~ Να σημειώσουμε ότι η 1η εκτέλεση είναι του Βασίλη Λέκκα και εκδόθηκε το 2001 στον δίσκο «Ασίκικο πουλάκι».Η ιδέα λοιπόν και η παραγωγή της επανεκτελέσεως, ανήκουν στους Dreamers Inc οι οποίοι και μου έκαναν την πρόταση να το ερμηνεύσω. Πρόκειται για μία συνεύρεση ηλεκτρονικών ήχων και φυσικών οργάνων, με solist στο σαντούρι την Αρετή Κετιμέ και στις κιθάρες τον Μάκη Αμπλιανίτη.Με την επίσημη άδεια των δημιουργών, εκδόθηκε πρώτη φορά το 2015 και αναμέναμε την προσθήκη του σε έναν ενιαίο δίσκο, μαζί και μ’ άλλες επιλογές από συνθέσεις του Μίκη Θεοδωράκη και συμμετοχές πολλών ερμηνευτών. Όπως και συνέβη φέτος τον Σεπτέμβριο, με τον δίσκο “Digitalik”.
Τι είναι αυτό που σε «ενοχλεί» περισσότερο στην ελληνική μουσική σήμερα;
~ Με ενοχλεί θα έλεγα το κακό συντακτικό και η πρόχειρες προσπάθειες απομίμησης επικών και αυθεντικών στιγμών του ελληνικού μας τραγουδιού. Κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε και αυτό που λέω αποκωδικοποιείται εύκολα κατ’ ανάγκη, αλλά απευθύνομαι στους «ενοχλημένους» περισσότερο, στην απάντηση αυτή.
Τι σε συγκινεί στην τέχνη της μουσικής που υπηρετείς;
~ Η ανάγκη αυτοσυγκέντρωσης. Η έρευνα. Η ανανέωση. Η μελέτη. Η προσπάθεια βελτίωσης. Η επιθυμία καθαρότητος. Η κοινωνικοπολιτική τοποθέτηση μέσα από ζητήματα που δεν άπτονται άμεσα αυτής, αλλά εμμέσως την ερμηνεύουν.
Συναυλίες ή ηχογραφίσεις;
~ Ό,τι επιτρέπεται.
Θεωρείς ότι η μουσική ήταν μονόδρομος για ‘σένα; Θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου σε κάτι διαφορετικό;
~ Μονόδρομος είναι η αισθητική. Το μόνο υπαρκτό και τελευταίο εσκαμμένο που χωρίζει την προχειρότητα από τον επαγγελματισμό. Την ελαφρότητα από το ειδικό βάρος. Την ανευθυνότητα από την ευθύνη. Είναι αδιάφορο το επιτήδευμα.Θα μπορούσα να με φανταστώ σε οτιδήποτε θα γνώριζα να το κάνω σωστά.
Τι είναι αυτό που ωθεί πιστεύεις ένα μικρό παιδί να ασχοληθεί με την μουσική;
~ Η μουσική είναι ένα παιχνίδι διάκρισης και έκφρασης. Μια συντροφιά στην προσπάθεια ν’ αλλάξεις τον κόσμο.Από την άλλη, δεν χρησιμοποιείται ιδανικά από τους ενήλικους. Σε αυτήν την περίπτωση κι αν έχει προλάβει να δώσει το λάθος παράδειγμα, ίσως η σκέψη του παιδιού ιδιωτεύσει και παρασυρθεί αποκλειστικά απ’ τα φώτα.Όμως αυτό είναι το παράδειγμα της βιομηχανοποίησης της μουσικής κι όχι της Μουσικής εν γένει.
Υπήρξαν άνθρωποι που σε βοήθησαν στο ξεκίνημά σου;
~ Ναι υπήρξαν. Ίσως δεν γίνεται κι αλλιώς. Θέλει μια κάποιου είδους υποδοχή αυτή η δουλειά.
Το πολιτικό σου σχόλιο;
~ Όπως χρειάζονται μέτρα για τον ιό, χρειάζονται και για την ζωή… Να πεθαίνουμε «ασφαλείς» δεν φτάνει. Να απομονωθεί ο ιός όχι ο άνθρωπος .
Η συνέντευξη αυτή είναι αφιερωμένη στον θεσσαλονικιό φίλο μου και μπουζουκίστα, τον Δημήτρη Τριανταφύλλου,που ήταν συνεργάτης μου στα φοιτητικά χρόνια μουσικά και έφυγε απο την ζωή 8 Νοεμβρίου του 2020.
